Van flores naar san ignacio, oh nee toch niet dangriga, ook niet, placencia belize

In flores hebben we een heerlijk hotel met buiten onze deur een mega balkon die uitkijkt op een meer want flores is een soort eilandje. De sfeer is hier gelijk anders,geen mayas meer en alles lijkt een stuk opener. Het is moeilijk uit te leggen maar het rauwe dat we tot nu hebben ervaren is hier niet. We lopen wat rond en eten bij een tentje die geen naam heeft en geen menukaart. Kip.of rund kun je kiezen. We zitten onder een golfplaten dak en er staat een mannetje te grillen dat zijn leven er vanaf hangt. Ik heb rund en Maril kip. Waaauuww dit is werkelijk zo lekker, fantastisch zo lekker hebben wij nog niet gegeten in de afgelopen weken. We regelen een shuttle naar belize san ignacio wat net over de grens ligt. We worden opgehaald door voor Guatemalteekse begrippen luxe bus en gaan over de grens. Dit gaat aardig vlug. Je moet je backpack meenemen uit de bus en in de rij staan onder een afdak. Hier gaat er geen bagage door een x ray. Je krijgt een stempel en je kan door. We komen in san ignacio en besluiten verder te reizen. We krijgen een flash back want we vragen welke bus we dan moeten hebben en de man verteld dat de bus er al staat verder het land in. Er komt een man op ons af en pakt de koffer van Maril beet, ze houdt de koffer ook vast en vraagt wat hij wil doen met de koffer. Een rij mannen bekijkt het tafereel en 1 zegt,relaxed here in belize you dont worry. De man laadt de backpack onderin de bus en daar gaan we weer. Onderweg besluiten we lezend in de lonely planet, en geen zin om al te ver door te reizen, in Dangriga uit te stappen en daar een nachtje te verblijven om alvorens verder te reizen. Wanneer we daar aankomen stappen we uit en kijken om ons heen, vervallen huizen, een zand straat en chagrijnig kijkende mensen, niet echt een goed gevoel. We kijken elkaar aan en besluiten binnen 1 minuut verder te reizen, we vragen een man hoe we verder kunnen, deze bus wijst hij en hup daar gaan de backpacks weer,wanneer vertrekt hij,vragen we , one minute,one minute. Ik moet plassen en vraag of dat nog snel kan,hurry hurry. Ik ren naar binnen een soort stationnetje en kom er achter dat ik voor het toilet moet betalen,snel terug naar de bus,we hadden gelukkig beliziaanse dollars, en weer  terug. De toiletdame is nors als ik vraag waar het toilet precies is. We hebben een goede keuze gemaakt. We rijden verder in een bus vol met creoolse mensen in een jaren 60 bus, de reggae muziek klinkt uit de boxen en de wind waait door onze haren want alle ramen zijn open natuurlijk, de jungle is rechts van ons en we zien citrusbomen waar we maar kijken,je.wordt vanzelf relaxed.we komen aan op onze plaats van bestemming en gaan eerst wat eten,kip natuurlijk en kijken uit op een azuurblauwe zee,palmbomen en kokosnoten, een goed begin .....